Ηλειακή σχολή

Αρχαιοελληνική φιλοσοφική σχολή.Μία από τις λεγόμενες Σωκρατικές σχολές, λιγότερο όμως σημαντική –από φιλοσοφική άποψη– σε σύγκριση με την Κυνική, την Κυρηναϊκή και τη Μεγαρική σχολή (προς την οποία ωστόσο πλησιάζει, σύμφωνα με τις σπάνιες και αποσπασματικές πηγές που υπάρχουν). Ιδρύθηκε μεταξύ 5ου και 4ου αι. π.Χ. στην Ηλεία από τον Φαίδωνα (ένα από τα μέλη του σωκρατικού κύκλου) και συνεχίστηκε αργότερα με τον Μενέδημο που είχε μεταξύ των δασκάλων του τον Μεγαρέα Στίλπωνα και ο οποίος μετέφερε τη Σχολή στη γενέτειρά του Ερέτρια (απ’ όπου και το όνομα Σχολή της Ερέτριας). Από τις αρχές που δίδασκε η Η.σ., θεμελιώδη θέση έχει (και όχι χωρίς κάποια ελεατική και μεγαρικήεπίδραση) η σωκρατική αντίληψη της ενότητας της αρετής –την οποία εννοούσαν και ως ενότητα του αγαθού και του αληθινού– με ολοκληρωτικό αποκλεισμό κάθε αρχής πολλαπλότητας. Ο Μενέδημος και οι μαθητές του δεν δέχονταν την ύπαρξη καθαυτή των γενικών ιδιοτήτων των αντικειμένων, τα οποία γι’ αυτούς υπάρχουν μόνο ως αντικείμενα με την έννοια του μοναδικού. Η Η.σ. είχεπολλούς οπαδούς.